دبشرمل شعرونه تازه شول
غز ل
د بغا و ت ښېر ا د کو م کلي ا فغا ن پو کړې
لا خو د کفر د عزم لړۍ ا نسا ن پو کړ ې
د سپوږ مۍ ا وښکې چې د ستورو په بڼو کې نا څي
د ې پرښتې روح کې يې مينه د جا نا ن پو کړ ې
چې ستا د حًسن په پيا له کې کو کنا ر و نه کر ې
د مقد سي اروا نو م مې په ا يما ن پو کړ ې
چې نور د مړ و په څېر نه شو زند ګۍ په غېږ کې
مبا رزه مې د ژوند ون پد ې ا رما ن پو کړ ې
نکير ،منکير ته مې جو از د عقيد ې ا خستی
څلوېښتي و خت کې ورته سا ه مې د ا ذ ا ن پو کړې
د د ې شپېلۍ په در د کې غږ سند ريز نه و ځکه
د کلي با د کې د نفرت سلګۍ شيطا ن پو کړ ې
مړ ژوا ند ي تورې د شېر ينو غز لونو ها ر کړي
د روېش خو ږ لت پکې ، خو شبو ښکلي کا رو ا ن پو کړې
د ا ننګو د و سيه د مينې څا ر نو ا ل ته وروړ م
شونډ ې شکر ې د مو ر پۍ شو لې اسما ن پو کړې
اې بشرمله ښکلو پېغلو ته کنډ و ی و نيسه ؟
با د ار د خپل حُسن ذ ر ه پکې د ځا ن پو کړ ې
ملګري محمد الله ارين ا وتا ک کا بل
۹/۰۷/۲۰۱۱
غزل
اوښکې يې شا ت شوې او سپوږ مۍ ورته را کوز ه شو له
د خد ای له کلي شا پېر ۍ ورته را کو زه شوله
د خيا ل په شونډ و کې بڅرې شو ه ټپه د پښتو
ميوند ي جنګ کې ملا لۍ ورته را کو زه شوله
د تور ما ښا م په څڼو لا س مو ښي رڼا لټوي
کا روا ن د ا وښکو ا و نتکۍ ورته را کوزه شوله
د قهر منګولو کې يې و نيو ه لېو ه د څلې
د غر ه له سره چې هوسۍ ورته را کوز ه شوله
د شهيد ورور پر مخ يې و ا چا وه زرين پړ ونی
له کجا وې پېغله کوچۍ ورته ر اکو زه شوله
زګېروی يې واورېد و جنت کې روح يې و غوږېد ه
خپل دوزخي زوی ته مورکۍ ورته را کو زه شوله
د بشر مل د غم سند رې د يا ر نه خو ښېد ې
د د رد شپېلۍ ته يې شپو نکۍ ورته ر ا کو ز ه شوله
کلات ۲۷/۶/۲۰۱۱
غزل
دزړه په مشو اڼۍ کې د بڼو قلم ما ت شوی
سند رې مروري د لاسو قلم ما ت شو ی
چې حُسن يوسفي ته د کنعا ن شي سودا ګر
نېستۍ غېږ کې ا خسيتی د پيسو قلم ما ت شوی
د يا ر په سپوږمۍ زنې ستوري ږدي ورته د ټکو
له وخته د مينو په خا لو قلم ما ت شو ی
چې سرې سکروټې خورمه ،له ګلونو مې پرېز دی
له بخته مې د ژوند د پرښتو قلم ما ت شوی
بد رنګي شپې د کلي هد يرې ته ورلېږ ه
زړګيه په تقد ير د اننګو قلم ما ت شو ی
د ميني شپې خلوت کې ا جا ره کړه له يوه ښکلي
پې مخو په تند ي کې د سپر لو قلم ما ت شوي
دا ستړی ،ستړی ژوند د بشرمل په سترګو وينو
بېخي يې د ګوډ ګر په تا ويزو قلم ما ت شوی
قا مي لشکر
اې با توره ځوانه په اورنوکې ژوند څه کوې
ستا د نعمتونو، ستمګرو برخه وړې ده
ته دغيرت چيغه ،منتونو کې ژوند څه کوې
ستا د نعنتونو ، ستمګرو برخه وړې ده
غواړي تور پرنګ چې پښتونخوا کې دي خپلواکه شم
داخوبونه ويني ،ګلورينه سوات دي خاورې شي
ستا يې د سور غره لمنه سرې سکروټې څنګه کړه
غواړي ننګيا ليو، تا ريخي کلات دي خا ورې شي
ستا د ازادۍ وينه رګونوکې مستي کوي
ته دغلامۍ په رنځيرونو کې ژوند څه کوې
ستا د نعمتونو ، ستمګرو برخه وړې ده
ستا د بربا دۍ کا غذ له وخته ليکل شوی ده
چرته که خپل توپکه لاس په هنر وا نخلې
ته به د قلم په څوکه چا ته څه ليکا ی نه شې
نه به له دښمنه خپل الما س په هنر وا نخلې
ستا د اولادونو به د سروسکروټو لاره وي
ته د کا دفر انو دوزخونوکې ژوند څه کوې
ستا د نعمتونو ، ستمګرو برخه وړې ده
ته که د قا مي لشکر کاروان کې روان نه شولې
ته به يې دکور په دروازه کې مزدوري کوې
لاس به دي تڼا کې وي ،خولې خولې تندی يې
څومره په زحمت به اولادونو ته خواري کوې
ستا په انتقا م کې د جها ن واړه لاسونه دي
ته لا د وحشت په توپا نونو کې ژوند څه کوې
ستا د نعمتونو،ستمګرو برخه وړې ده
ستا د ابا سين اوبه د خپل سپرلو لپا ره وې
ته ورته بزګر نه شوې ، ورېښمينه ځمکه خا ورې شوه
ستا د کونړ سيند څپې څپې په بله خوا اوړي
ځکه په خپل کلي کې حسينه ځمکه خا ورې شوه
ته لا په منتر د جا دوګرو با ورونه کړې
ته د غلا ما نو په ګوند ونو کې ژوند څه کوې
ستا د نعمتونو، ستمګرو برخه وړې ده
ستا د پت سا تنه خو د خپل قا م په لشکر کې د ه
ته خپل نوميا لي په کا ڼو ولې د اغيا ر په خوله
ستا و طن يې لوټ کړ،ورته ګورې ته څه نه وايې
ته د ځا ن سيا لي په کا ڼو ولې د اغيا ر په خوله
تا ته به مورکۍ د ننګ شيد ې په شپه کې درکړلې
ته د جا بر انو په لاسونو کې ژوند څه کوې
ستا د نعمتونو ،ستمګرو برخه وړې د ه
ستا يې بشرمله ږ وب او کو ټه دوزخي کړله
ته د خپل جا نا ن په ګلستا ن کې او سېد ای نه شې
ستا د چا رسد ې او پېښور وروڼه بې ځا يه مر ي
ته په خو شا لۍ سر ه مر دا ن کې او سېد ا ی نه شې
ستا يې د ضمير کلي ته سم اور ا چولې د ه
ته لا د ولس په عذ ا بونو کې ژوند څه کوې
ستا د نعمتو نو ، ستمګر و برخه وړې د ه
۱۸/۶/۲۰۱۱
ګر انه پېښوره
بيا راته دښمن دمېړنيو کورګی وران کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
کور دپسرليو وې بدلچا په خزان کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
کور دپسرليو وې بدلچا په خزان کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
ستا غېږ کې زړګيه دبمونو اوازونه دي
څنګه دي په وير لړلي ښکلي ما ښا مونه دي
زړه کې د اغيا ر دپښتونخوا له نومه کرکه ده
ستړې دي شوه خاوره د با روتو تور دودونه دي
هر قاتل په جبر په غمونو کې ستوما ن کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
څنګه دي په وير لړلي ښکلي ما ښا مونه دي
زړه کې د اغيا ر دپښتونخوا له نومه کرکه ده
ستړې دي شوه خاوره د با روتو تور دودونه دي
هر قاتل په جبر په غمونو کې ستوما ن کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
غواړي چې کسا ت دتېروختونو درنه واخلي سم
عزم د پښتو دي په کلونو درنه واخلي سم
ستا دغلامۍتنده يې زړه کې لا سا تلې ده
غچ پد ې پېړۍ کې د پلرونو درنه واخلي سم
ځکه يېد جنګ لشکر په مخکې ور روان کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
عزم د پښتو دي په کلونو درنه واخلي سم
ستا دغلامۍتنده يې زړه کې لا سا تلې ده
غچ پد ې پېړۍ کې د پلرونو درنه واخلي سم
ځکه يېد جنګ لشکر په مخکې ور روان کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
ستا او دا زابل دردونه يو رنګ پېښوره دي
ښکلي د کا بل دردونه يورنګ پېښوره دي
وايم بشرمل دواړه طرفه زما وروڼه مري
بيا يې جادوګرو زولنو کې بنديوا ن کړلې
ته مې پېښوره دمرګونو کلی کله وې
د هجران تند ه کې مړ شوم څو زريني پيا لې راوړ ه
ستا د سترګو له خما ره ، ګلوريني پيا لې را وړ ه
چې خو نا ب مې دزړه ورک شي ، مړ وند ونه دي را تا و کړه
د سپر لي غېږ ته مې يو سه ، لونګيني پيا لې راوړ ه
ښکلو م به د ژوند ستور ي ، په مينو شو نډ و با ند ي
چې لذ ت د ا ننګو وي ، ته حسيني پيا لې ر اوړ ه
د رود د ميني کليمه کړه ، ابليسي کفن ا غوستی
دواړ ه لاس پر ښتې کړه ،تکي سپيني پيا لې را وړه
بشر مل په غم ا وښتی ، يا ره زهر غړ وپ کړم و يد ه شم
چې مې زړه تسلي وکړي څو ر نګيني پيا لې را وړ ه
کلا ت ۱۹/۶/۲۰۱۱