د لار ې خبرې
[26.Jun.2016 - 19:01]عظمت اسلام عظمت
يوه ورځ د خپل کالج نه د چټۍ په وخت د مردان اډې ته لا را رسېدلے نۀ وم چې کلېنډر بيا دمټ نه نيولے وم او راته وائى چې وروستى سيټ کښې يو تن کم دے کښېنه چې ګاډے راونېږى. ما ورته اووئيل چې نه زۀ وروستو نۀ کېښنم ګرمى ده بل ګاډى کښې به لاړ شم. خو بيا هم هغه د خپل عادت نه مجبوره وۀ او پرې يې نۀ ښودم او چې څنګه شا ته سيټ له لاړم نو څۀ ګورم چې د پښتو ژبې ستر شاعر او د پښتنو لوئے محسن رحمت شاه سائل صېب ناست دے .په ډوډۍ يې ځان ته کباب اېښودلې دي او په مزه مزه لګيا دے خورى يې. زۀ د سائل صېب په ليدو ډېر زيات خوشحاله شوم او په زړۀ کښې مې اووې چې ځه کۀ خېرى د کلېنډر په خبره کښې دې په وړومبى ځل خېر اوموندۀ او سمدستى راته د ارواښاد صاحب شاه صابر شعر راياد شو چې
زۀ نۀ يم بختور خو دا د مينې معجزه ده
اشنا په پردى کلى کښې د شپې مخې له راغے
او بيا مې په ډېره مينه سائل صېب ته غږ وکړۀ. سائل صېب هم زما په ليدو ډېر خوشحاله شو د ډوډۍ ست يې راته اوکړۀ خو ما ورته اووئيل تاسو خورئ زۀ موړ يم هغوى ډوډۍ خوړه او زما په زړۀ او ذهن کښې بې شمېره وسوسې اوړېدې راوړېدې او هغه دا چې کۀ د پښتنو د حقونو خبره چا کړې ده کۀ پښتانۀ د نړيوالو هېوادونو په وړومبى صف کښې چا ليدل غوښتلې دي اوکۀ د پښتنو دپاره چا خپلې ځوانۍ خاورې ايرې کړى دى نو هغه زما په خيال يا خو باچا خان وۀ او يا د نننى دور رحمت شاه سائل صېب دے خو بيا هم ګڼ شمېر پښتانۀ د دې نه ناخبره دي او د هغې ښکاره ثبوت دا دے چې سائل صېب د ګاډى په ورستى سيټ کښى ناست دے او چا ته پته هم نشته چې څوک ناست دے او بيا راته د سائل صېب په دې شعر لږ تعجب او پښېمانتيا هم ښکاره شوه چې
بيا وهم پترې سائل پخپل ټوټے ټوټے کچکول
خېر د پښتنو نه د پښتو دپاره غواړمه
چې د چا دپاره او د چا د ژبې دپاره سائل صېب د هر چا ور ټکوى او بيا د هغې خلقو دا حال دے چې زۀ يې وينم دا فکرونه او سوچونه مې کؤل چې ګاډے بيا د اډې نه وتلے وۀ او سائل صېب ډوډۍ هم خوړلې وه. خبرې اترې مو شروع کړې . سائل صېب راته اووې چې دلته په اډه کښې يو کس چغې وهلې چې "کباب ډوډۍ. "کباب ډوډۍ دغه اوازونه راباندې هسې خواږۀ ولګېدل او زړۀ مې اوشو چې راشه واخله يې ترې.
ګاډے روان دے او زما په ذهن کښې چې د پښتو ژبې پحقله کوم سوالونه وو زۀ ترې هغه سوالونه کوم او هغوى يې په ډېره مينه جواب راکوى . د هغوى ځواب هم ډېر په مينه اورم او په زړۀ کښې دا کرل رېبل هم کؤم چې مزل لږ دے او خبرې ډېرى هغه د غنى خان خبره چې
راشه راشه زما ياره وخت دې لږ خبرې ډېرې
خو بيا مې زړۀ کښې اووې چې په لاره کښې د تخت بهائۍ پل فلائى اوور جوړېږى او لاره ډيره شېبه بنده وى نو زۀ به پکښې د سائل صېب د موجودګۍ نه فائده اوچته کړم. د هغوى سره خبرې هم کوم او لارې ته هم ګورم خو چې تخت بهائۍ ته را ورسيدو نو لاره داسې پاکه وه چې تا به وې چې دلته هډو کار کېږى نه او د ډرائيور سره دې هم الله پاک ښه اوکړى ګاډى له يې داسې پښه ورکړې وه لکه چې د ټول عمر هغه استاذى يې نن ښودله او چې زۀ د ځان نه خبرېدم نو بيا د سخاکوټ په سټاپ ولاړ وو. سائل صېب ته مې دکوزيدو ست اوکړو خو د هغوى هم تادى وه او د ګاډى نه په کوزيدو کوزيدو کښې مې سائل صېب ته د صابر صېب دا شعر اووې
په ډېره موده پس مې سترګى لږې شان خوږې شوې
په ډېـــره مــــوده پــــس هـــــغـــه سړے مخې لـــه راغے
سائل صېب د شعر په اوريدو د ځان سره مسکے شو. د هغې ورځې نه پس چې کله هم اډې ته راشم نو په دې خيال ګاډى ته خېژم چې کېدې شى بيا پکښې سائل صېب ناست وي خو چې په سيټ کښېنم نو د ځان سره وګوڼېږم او د پښتو ژبې دا ټپه د ځان سره اووايم
دومره په بخت زورور نۀ يم
چې اوبو وړے لالے بيا په لاس راشى نه