غزل
نن که مې په سپينه خوله خندانشته چاويل چې صباه دی خورڼانشته سترګې درقيبه ښکلې تورې کړه دادرنجولپې داسې بيانشته څه به وي يارئ نه ستاانکارځما زره په محبت کې دې وفانشته زړه پورې به کاڼي درانۀ وتړم اوس چې مې په خپل ځان هم ايساه نشته بلې شوې دغم ډېوې مو بلې شوې خپل کورکی مو ژوند ته سرپناه نشته ولې مې په سپينو جامو تورلګي؟ سلاردقافلې چې وي اشناه نشته ځان دې،اصلزيه،خطانه باسې دلته دهرچازړونه صفاه نشته
بېرته شاته