(که سپوره وي که پوره وي نو په شریکه به وي (باچاخان)

مور ته

[15.Oct.2015 - 16:39]

دا شعر د خپلې ارواښادې سپېڅلې مور د مړينې ۳۰ تلين (۱۳۶۴-۱۳۹۴) ته ډالۍ کوم .

زما په ياده هغه ورځ ده  

چې ته ولاړلې له دې نړۍ نه 

هغې ته وکوچېدې 

په هغه ورځ پر ما د وير داسې يو غر پرېوته  

چې زما د زړه کور يې له بېخه راته ونړاوه 

زما د وجود ودانۍ ټوله سره ولړزېده

زما د روح پوړ ته ختلې زينه ماته شوله

ما د غمجن او يتيم شوي مالت

د يو ماشوم په څېر په کوکو کوکو وژړلې 

زه مې حالت د لېونتوب د لارې يون ته ورنږدې غوندې کړم 

ما ويل بس پرېږده چې پر دغه لاره يون پیل کړم

ما ويل دا ژوند خو بې له تا کومه مانا نه لري 

د اسرافيل د شپېلۍ غږ به تر دې هم گران وي ؟

ما ويل قيامت به نو تر دې هم راته سخت شي تمام ؟ 

زه شوم د غم ملگری، دی شو زما پوخ انډېوال

خپله بټۍ کې يې زه داسې سره پوخ کړلمه 

لکه د ښکار مرغه چې وريت شي د سکروټو په سر 

بيا يې د خپل هېواد په لويو گړنگو وروستم

سم يې د اوښکو په اوږدو اوږدو کوڅو وروستم

خو زما پر کوکو د هيچا د تسلۍ پيغام اغېز ونه کړ .

زما په یاده هغه ورځ ده

چې ته ولاړلې له دې نړۍ نه 

هغې ته وکوچېدې 

زما په ژوند کې دومره ستر دېوال د غم پر ما پرېوتی نه وو

اوس کله کله چې راياده هغه ورځ شي زما

حيران حيران شمه زه

ځان نه پوښتنه وکړم :  

چې ولې زه پر هغه ورځ سم لېونی نه شومه ؟

لکه مجمر کې ولې سوی سپېلنی نه شومه ؟ 

ستا د څېرې رڼا تر اوسه هم د خيال نړۍ کې وینمه زه 

ستا د نامه په اخيستو مې زړه روښانه شي 

رڼا شي رڼا

ستا مهربانه سترگې

ستا مهربان لاسونه 

د هېرېدلو نه دي .

تا راته ژوند دی رابښلی په دې پوه يمه زه

د ژوند تر پايه که دې هره ورځ په خوله يادوم

نوم دې د خپل زړگي پر ژبه باندې وليکمه

بيا به هم ستړی نه شم

بیا به هم ستا حقونه نه شي ادا . 

ستا زحمتونه او خوارۍ چې تېرې کړې دې دي

د شپو او ورځو، د کلونو په مخ 

زما د پالنې او روزنې، نېکمرغۍ په خاطر، 

د هېرېدلو نه دي .

پرېږده همداسې د پخوا په شاني 

د زړه په کور کې مې تلپاتې اوسې 

پرېږده زما د ذهن

ټولو يادونو څلی تا باندې روښانه اوسي 

د دوعاگانو ژبه تل داسې گويانه اوسي : 

څښتن تعالی دې اروا ښاده لره   

مورې الله دې جنتونه درکړي . 

محمد طاهر کاڼی 

روسيه-وولگينسکي   د ۱۳۹۴ لمريز کال د تلې ۲۱   د ۲۰۱۵ ز کال د اکټوبر ۱۳

 

-
بېرته شاته