غــزل
غزل
زما ساړه ساړه حواس غواړې توده بهانه
که مې راکاږې ځان پسې اوره ! راوړه بهانه
ځه مړې ځه ، پرون دې سترګې اړولې رانه
ځه مړې ځه ، ځه مړې اوس مه جوړوه بهانه
ستا لورینه خدایه ستا بې نهایته صبر
زما غفلت زما د ژوند د کېسو ده بهانه
ما درته تل ماتې وعدې نه پس خندلي کنه
تا راته تل په وړه خوله کړې وړه بهانه
د جانان یاد ته به مې زړه په چغو چغو ژاړي
د لالا مرګه ! ته زما اوښکو ته شه بهانه
اخ په ماښام کې خو یې مه رایادوه رستمه
اخ د قاتل قاتل نظر کومه یوه بهانه
غزل
بې کیفیته شوم چې لاره دې راوښودله
شکمن نظر ومه ، هنداره دې راوښودله
پړی مې مار د ژوند په سحر ؤ ، خوتا له امسا !
خدایي راوښوده ، ښاماره دې راوښودله
زه وم ، چې ټول عمر مې زخم د زړه و نښوده
ته وې ، د وخت هر نوکاره دې راوښودله
ورځ کې به وې پاړجنې شونډې خاموشۍ ګڼدلې
شپه د سکون که وه ، خونکاره دې راوښودله
نه دې د ژوند په دې غمجنه ډرامه پوه کړم خدایه !
نه خو د ژوند کومه فنکاره دې راښودله
ومې لېده رستمه ستا هغه اصلي څېره هم
که له غصې وه ، که له ډاره دې راوښودله