پيدا نه وای
د دوناو د سيند په غاړه
د دوناو د سيند په غاړه
يو ښايسته ماځيګری وه
المر ورو ورو ولويدلو
يخ شمال نری نری وه
د شفق د چتر لاندی
د اوبو غږ او ځګيروی وه
د سيند ديخوا او هغی خوا
د ځنګلونو مست شنيلی وه
له ښلا جوړ طبيعت وه
تا به ويل چې جنت ګی وه
هره پيغله په ښايست کې
د ګلابو جوړ ګيډی وه
مينه مينه ښکلول وه
خوشحالې وه جوړ جاری وه
د وطن په سوچ کې لاړم
څو چې پوه شوم ماښای وه
د وطن د جنګ لمبو ته
ډک له غمه می زړګی وه
د حفيظ مليار افسوز وه
هلته جنګ دلته سپرلی وه
خوب مې وای دا ستا په ليچو يا خو بې له تا نه وای
يا که ته زما نه وای نو بيا د زه پيدا نه وای
زه د وای ملنګ د مات کچکول سره دا ستا د در
ای زما وطنه خو له تا ځينی جدا نه وای
مينه ورور ولي وای محبت وای جنګ او شور نه وای
مرګ نه وای لمبی نه وای غوغا او وا ويلا نه وای
مونږ که د توپک په ځای تعليم ته مخه کړيوای
دا سې در په دره خوار او زار به په دنيا نه وای
ځاله د مرغيو غوندې ټول بچي د والوتل
کاشکې بې وطنه تيت پرکه په هر خوا نه وی
زه حفيظ مليار په محبت کې پيغور نه منم
زه به مجنون نه وای نو داته که مې ليلا نه وای