غزل
دا چی څیرې ګریوان ستا چم کی ولاړ وم
ستا د ا زنی د ا شین خا ل په ن ند ا ره وم
ستا د ا زنی د ا شین خا ل په ن ند ا ره وم
زړه می و چی دې په دواړه مخه ښکل کم
بس ثوا ب او د ا وبا ل په ن ند ا ره وم
لا د ې موړپه د ې دن نه وومه چی لاړی
زه خو ستا ده د ې کما ل په ن ند ا ره و م
چی په تلوکی دې دا خامه خولګی را کړه
وروسته زه می د خپل حال په ن ندارو وم
ستا په ښکلی مخ چی پشم د خوا لی وه
عجیبه غوند ې وصا ل په ن ند ا ره و م
چی دې ستړې ستومان کلک پکی راتاوکو
ستا د زلپو د ه د ی جا ل په ن ند ا ره و م