غزل
اورمی په زړو بل دی ده جهان غیږ کی
نه راکو یی ځا یی اوس قبریستان غیږ کی
یا د چا ازا را و یا نظر را پسی شوی دی
لو یږی چی تڼی می د ه ګریوا ن غیږ کی
خه ډ یر پسرلی را با ند ی تیر شوو لو
نه یم پری پوې شوې ده خزا ن غیږ کی
مه راوړیی د ا رو علا ج می نشته د ې
زه یم غورځید لی د ه جا نا ن غیږ کی
بیا د ه کو م مین سترګی را ډ کی شوې
څړیکی او بریښنا شوه داسما ن غیږ کی
ما با ند ی به زر خا وری را وا ړه و یی
د ا چی ته ر ا نیسی ر قیبا ن غیږ کی
زړه چی له مانه دی منصور جو ړ کړی
تا څه لید لی و و د ه جا نا ن غیږ ه کی
پر و ت یمه سلګی وهمه خپو کی یی
نه یی کړمه جګ دې بی وجدان غیږ کی
ر به ز ه عا شق یم عبا د ت د ی کړ م
و کړ ه په ما ر حم د ه هجرا ن غیږ کی
ما ته شها د ت با ند ی منضو ر ه د ه
وخت ده زنکدن کی کړه قربان غیږ کی
راشه د اجل فریشتی لاس رانه چاپیره که
نور می زړه راټول شو ده انسان غیږ کی
کید ه سره لا سو نه یی په ستر ګو اوس
پروت زرې زرې درته ستومان غیږ کی